70-513 Kontrakty

Egzamin 70-513 dotyczy technologi WCF - Windows Communication Foundation. Technologia ta umożliwia deweloperowi budować aplikacje zorientowane na usługi.

Pierwszym, ważnym aspektem serwisu stworzonego w WCF jest zdefiniowanie kontraktów. Określają one między innymi format wysyłanej wiadomości, odpowiedź na nią. Odpowiadają także na pytanie co w razie błędów. Definiujemy trzy rodzaje kontraktów, które zostaną kolejno omówione.


Behavioral Contracts
Behavioral Contracts określają w jaki sposób zachowuje się serwis. Podstawowym atrybutem nakładanym w tej kategorii jest ServiceContract. Atrybut ten dodajemy do klasy bądź interfejsu - ze szczególnym naciskiem na interfejs (jest to bardziej eleganckie rozwiązanie). Atrybut ten posiada szereg właściwości:

• Name - nazwa kontraktu - domyślnie jest to nazwa interfejsu bądź klasy. Nazwa ta jest później używana w polu portType aplikacji, która konsumuje serwis
• Namespace - przestrzeń nazw dla definicji WSDL
• CallbackContract - interfejs biorący udział w przypadku komunikacji dwustronnej (duplex)
• ProtectionLevel - decyduje o tym w jaki sposób są chronione wiadomości (szyfrowanie, podpis cyfrowy)
•  ConfigurationName - nazwa konfiguracji w pliku konfiguracyjnym (web.config/app.config)
• SessionMode - konfiguracja sesji

Kolejnym atrybutem który możemy zastosować to OperationContract. Atrybut ten służy m.in. do definiowania sposobu ekspozycji metod, formatu wiadomości. Niektóre możliwe parametry do ustawienia:

• Name - nazwa operacji - domyślnie nazwa metody
• Action - nagłówek akcji
• ReplyAction - nagłówek odpowiedzi
• IsOneWay - definiuje czy akcja jest tylko w jedną stornię - nie jest wtedy brany pod uwagę nagłówek zdefiniowany w ReplyAction 
•  ProtectionLevel - szyfrowanie dla pojedynczej metody
•  IsInitiating - definiuje czy wywołanie tej metody tworzy nową sesję pomiędzy wywołującym a serwisem
• IsTerminating - definiuje czy wywołanie tej metody kończy istniejącą sesję

W przypadku Action można użyć jako nazwy "*", co będzie oznaczą, że w przypadku podania błędnej nazwy zostanie wywołana metoda oznaczona gwiazdką:

Code:

        [OperationContract(Action = "*")]
        void DoSomething(Message message);

Kolejnym możliwym atrybutem do nadania jest MessageParameter. Określa on w jaki sposób nazwy zmiennych przekazywanych do operacji są nazwane w XMLu powstałym w wyniku serializacji obiektów.
Przykład:

Code:

        [OperationContract()]
        [return: MessageParameter(Name = "responseString")]
        string SomeOp([MessageParameter(Name = "string")]string s);

Fault Contracts
Kontrakt tego typu opisuje co w przypadku błędów w serwisie zostanie wysłane do klienta. Należy sobie uświadomić, że Fault to nie jest to samo co Exception.
Exception to główny sposób powiadamiania w .NET o błędach podczas wykonywania aplikacji. Fault to wiadomość o błędzie w kontekście protokołu SOAP.
WCF posiada klasę FaultException, którą można traktować jako obiekt Proxy pomiędzy światem web serwisem a platformą .NET. Klasa FualtException posiada dwie wersje:

• FaultException - nietypowany wyjątek
• FaultException<TDetail> - generyczna wersja wyjątku

Najważniejsze fakty nt. FaultException:

• atrybut można nałożyć tylko na operacje
• atrybut ten nie jest dziedziczony
• może być nałożony na operację kilka razy (np. w celu zaznaczenia iż metoda może rzucić kilka różnych rodzajów wyjątków) 
• konstruktor przyjmuje typ wyjątku 

 Przykład implementacji:

Code:

//IService1
        [OperationContract]
        [FaultContract(typeof (string))]
        string GetSomeData(int id);

//Service1
        public string GetSomeData(int id)
        {
            if (id < 1)
            {
                throw new FaultException<string>("Id can't be less than 1");
            }

            return "Ok";
        }